De leukste winkelstraat in Nederland

Onlangs las ik een klein berichtje (http://www.nu.nl/lifestyle/2436193/leukste-winkelstraat-in-leeuwarden.html) over een trotse winkelstraat. Deze winkelstraat was uitgeroepen tot de leukste winkelstraat in Nederland. Maarliefst der-tig-dui-zend mensen hadden gestemd op deze kleine maar "o zo gezellige" straat in Leeuwarden. Nu ken ik wel meer winkelstraatjes in Nederland, ik hou namelijk enorm van shoppen (en dat terwijl ik geen vrouw of homo ben), en hoewel de Kleine Kerkstraat er op zich wel gezellig uitziet, kreeg ik nou niet het gevoel dat ik hiervoor speciaal naar Leeuwarden zou komen. Dus waarom zou deze winkelstraat boven de concurrerende winkelstraten in gansch ons land gekozen moeten worden? Was de voorselectie zo belabberd of was er iets anders aan de hand?



Ik herinnerde me ineens een e-mail die ik kreeg van een vriend van mij. In de mail verzocht hij me om voor de een of andere verkiezing, te stemmen op iemand die hij goed kende. Niet dat ik enige relatie had met deze deelnemer, of zelfs maar enige affiniteit met het onderwerp in kwestie, ik ging braaf naar de site en gaf mijn stem. Noem het plichtsbesef tegenover je vrienden, noemt het "toch ergens bij willen horen", whatever.

En omdat we op het internet gek zijn op nieuwe termen (ook goed voor de bullshit-bingo, ga ik binnenkort eens wat over schrijven), dan ook maar gelijk een naampje bedacht: mob-voting. Afgeleid van een flash mob: "een (grote) groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. Flashmobs worden veelal georganiseerd via moderne communicatiemiddelen zoals het internet." (http://nl.wikipedia.org/wiki/Flashmob). In dit geval: een grote groep mensen die plotseling gaat stemmen om een of ander persoon of onderwerp en daarna weer snel uiteen valt. Allemaal snel georganiseerd via social networks (vrienden van vrienden van vrienden, voor zover je Hyves vrienden ook echt vrienden zijn), mail, sms, en andere kanalen.

En zo kan het zijn dat de verafgelegen kleine Kleine Kerkstraat in Leeuwarden, een eenvoudige winkelstraat waarvan er honderden in ons land zijn, de "leukste" winkelstraat van ons land wordt.

Leuk is het zeker, de manier waarop deze verkiezing is gewonnen. En nog leuker zal het worden als heel Nederland iedere zaterdag naar het noorden trekt om in deze winkelstraat boodschappen te gaan doen. Mob-shopping is pas echt leuk.

De jankerts van GeenStijl

Treiteren is hun vak. Ik herinner me de video van minister Vogelaar waarin GeenStijl's Rutger Castricum haar irritant achterna liep en zichtbaar genoot van haar slechte gevoel voor PR. Slachtoffers achtervolgen totdat ze erbij neervallen, allemaal voor een flauw gevoel van leedvermaak dat dit bij de kijker moet opwekken. En natuurlijk voor 't geld wat dit oplevert, want liefdewerk is dit niet voor de makers van GeenStijl.



En nu zijn ze zelf slachtoffer (http://www.nu.nl/internet/2430867/geenstijl-klaagt-studente-dronken-video.html), tenminste, daarvan zijn ze overtuigd. Het moest maar eens afgelopen zijn met hen te achtervolgen met de gewraakte video die iedere keer weer opduikt. Tsja, als je wat op internet publiceert dan staat het daar voor altijd, dat weten de slachtoffers van GeenStijl ook wel. Dat was nu juist de kracht achter het label "GeenStijl". Daarmee schrikten ze potentiele slachtoffers af. En nu zijn ze zelf slachtoffer. Slachtoffer van een nog vasthoudender, nog irritanter type. Een studentje, een kipje zelfs, eentje met kak, eentje die in een of ander bestuur zit en die zich op jonge leeftijd al beter leert voelen dan het plebs om haar heen dat haar "majesteit" moet noemen, omdat ze blijkbaar voorzitter is van haar elite-clubje. En erger nog, ze heeft nu een advocaat in de arm genomen, misschien wel een vrindje van haar of haar pa, die zich als een pitbull in de blote billen van GeenStijl vastbijt. En reken er maar op dat advocaatjes niet snel loslaten. Advocaatjes zien de hele samenleving als een spelletje waarin ze uit ieder conflict winst weten te halen. Voldoende reden dus om te bijten, en door te bijten.

Het moet pijn doen bij GeenStijl, en ook bij de sponsor van dit klubje. Ik zie er dan ook niets van terug op hun site. En dat terwijl het zo'n sappig nieuwtje is. Geen foto's van zich schamende of zich verschuilende medewerkers, geen video's van uit de hand lopende redactievergaderingen en zelfs geen documentje op WikiLeaks (terwijl daar zo langzamerhand over iedereen iets terug te vinden is). En dat terwijl deze zaak het ultieme leedvermaak oplevert voor de lezer. En dat is toch de bedoeling van GeenStijl?

Als je kaatst, dan weet je dat je de bal eens terug kunt verwachten. Meespelen of stoppen, niet huilend naar de juffrouw lopen.

Zo. Nu hou ik ermee op. Een keer is leuk. Toch, GeenStijl?

HEMA worst

Hans Dorrestijn schreef er al een lied over: de HEMA worst.
"'t Is misschien geen thema voor een hoogstaand lied"



Hij schijnt bij Unox vandaan te komen maar hij smaakt totaal niet als een Unox worst. Eigenlijk vind ik hem te zout, te rubberig. Daarom zal deze worst ook nooit bij mij in de boerenkool verschijnen. Daarvoor vind ik 'm te smerig. Deze worst is niet bedoeld om op je gemak van te dineren, deze worst heeft een heel ander doel in het leven. De enkele keer dat ik een HEMA worst tot mij neem is wanneer ik echt in nood zit, wanneer ik echt niet anders meer kan.

Wanneer is dat dan, zult u zich afvragen?
Welnu, picture this... 's morgens, regenachtig, koud, geen ontbijt, hongerig, snijdende wind... winkelcentrum... en dan ineens... warme lucht, kruidig, zoutig, felle lampen... het woord HEMA op de gevel in warmrode LETTERS... de herinnering aan een maagvullende warme worst... de dodelijke combinatie met een zwakke geest op dat moment...

Dan is 't gauw gebeurd, de koop wordt gesloten en je gaat op weg met in een hand een te klein zakje met een "halve warme", voorzien van mosterd dat onhandig in het zakje is gespoten.

De eerste hap is bevredigend. Het gevoel van honger en kou verdwijnt als sneeuw voor de zon. So far so good. Maar vanaf hap drie wordt het gevoel minder, het bevredigende gevoel maakt plaats voor spijt, spijt dat je er weer bent ingetuind. Je eet langzamer en je begint je te realiseren dat je aan een lijdensweg bent begonnen. Weggooien kan niet, dat hebben je ouders je immers verteld: eten gooi je niet weg, dat is zonde. En totdat deze warme hap op is kun je je ook in geen enkele andere winkel vertonen; 't is verboden voor ijsjes, patat en dan zeker ook voor de vette vlekkenmakende HEMA worst.
Er zit dus niets anders op om, met je worst in je hand, door de snijdende kou en in de regen verder te lopen.
De mostert druipt inmiddels langs je vingers naar beneden, je mouw in en je realiseert je te laat dat je te weinig servet hebt meegekregen om dit te stoppen.

In mijn hoofd speelt nog steeds het liedje van Dorrestijn:
"Maar dat iemand anti-Hema is, is iets wat ik niet snap
Want de worstjes van de Hema zitten barstensvol met sap"

Intussen kan ik voor het anti-HEMA gevoel meer begrip opbrengen.
Dat gevoel kwam ooit tot een hoogtepunt toen ik deze worst verplicht in boeren- en zuurkool kreeg. Goed bedoeld, maar geen spreekwoordelijke kers op de taart. Ik ben een echte vleesliefhebber maar hierdoor werd ik tijdelijk fanatiek vegetarier. En geloof me, kool zonder worst is als patat zonder mayonaise: saai.

Bij de laatste hap galmt het refrein van Dorrestijn's ode aan de HEMA worst nog na in mijn hoofd:
"Dan kocht ik bij de Hema dat hemelse gerecht
Zo'n warm en sappig worstje, al vond moeder dat ook slecht"

Moeder had gelijk, 't is smerig. De volgende keer tuin ik er echt niet meer in.

Bijna oneindig

Oneindig, wat klinkt dat enorm. Bijna oneindig klinkt al bijna net zo imposant.

Op nu.nl viel mij een tekst in het volgende artikel op: "Internetadressen binnen enkele weken op".

De tekst luidt: "In IPv4 zijn ‘maar’ ongeveer 4 miljard IP-adressen beschikbaar omdat er gebruik gemaakt wordt van 32-bit adressen. Dit betekent dat er geen nieuwe apparaten met een internetverbinding bij kunnen komen. Het IPv6-protocol maakt gebruik van 128-bit webadressen. Het protocol heeft hierdoor een veel groter, bijna oneindig, adresbereik.".



Het woord "oneindig" roept bij mij jeugdherinneringen op.

Dachten we vroeger niet dat het geheugen van een Commodore 64 zo groot was dat je het niet vol zou kunnen programmeren? Zei Bill Gates ook niet dat "640K ought to be enough for anybody" (1981, http://en.wikiquote.org/wiki/Talk:Bill_Gates)? Dacht je vroeger ook dat je nieuwe harddisk zo groot was dat ie nooit vol zou raken? En herinner je je de teleurstelling als dat binnen een half jaar toch het geval bleek te zijn? En de mailbox? Ook altijd vol? Terwijl je in 500Mb toch een behoorlijke hoeveelheid communicatie kunt opslaan.

Vandaar ook mijn pessimistische gedachten toen ik bovenstaand artikel las. Natuurlijk zitten we nu even ruim in ons vel, maar het gebruik van IP-adressen (net zoals harddisk ruimte), zal sterk toenemen als de grenzen verlegd worden.

Heel, heel vroeger, ruim voor de computer / internettijd, in de kleutertijd, kon je dit al met een eenvoudig experiment aantonen. Men neme een glas ranja (voor de jongeren onder ons: da's Fanta zonder prik oftewel "No Bubbles") en zet er twee rietjes in. Plaats dit glas strategisch tussen twee koters in en laat ze tegelijk drinken. Je zult zien dat ze elkaar in drinksnelheid proberen af te troeven. Later zie je hetzelfde gedrag terug bij politici, maar dan verhuld achter mooie woorden.

Wat voor ranja geldt, geldt ook voor bits en bytes, voor bandbreedte en voor IP-adressen. Nu wel zo ongeveer iedere pc en ieder mobieltje aan het net hebben gehangen is het tijd voor de wat minder voordehand liggende zaken: koelkasten (baasje, de melk is op!), de koters en incontinente bejaarden. Ja echt, onlangs hoorde ik een interview met de bedenker van de "via internet plas meldende luier voor bejaarden". Wie had dat ooit gedacht: opa en oma alsnog aan het internet. En dan nog met een eigen IP-adres? Met de mondiale vergrijzing in het vooruitschiet hebben we die extra adressen inderdaad hard nodig!

Waar zal dit eindigen? Zal in ieder artikel uiteindelijk worden voorzien van een eigen IP-adres? Kunnen we over 10 jaar zelfs MSNnen met de wandelende tak van het buurmeisje?

Alle gekheid op een stokje; dit moet stoppen! Wanneer alles en iedereen een IP-adres krijgt is het gedaan met de privacy. Dan is het niet voldoende dat ik mijn mobieltje uitzet om niet gestoord te worden, maar moet ik de IP-adressen van mijn kleding, accessoires en andere persoonlijke artikelen ook nog blokkeren om te voorkomen dat ze aan information overload bezwijken.

Ik pleit daarom voor vermindering van het aantal IP-adressen. Alleen als iemand echt lastig gevallen wil worden, en als er echt noodzaak is om iemand of iets lastig te vallen, dan alleen, echt alleen dan een IP-adres aan diegene toekennen.
Je zult zien, we krijgen het dan heerlijk rustig, worden niet constant lastig gevallen door een continue diahrree van gekwetter, kunnen ons eindelijk concentreren op hetgeen we doen en misschien leren we wel weer ouderwetsch communiceren, praten, je weet wel: chatten zonder emoticons, maar met echt nonverbaal gedrag erbij.

't Zal wel even wennen zijn.

Ik kan niet wachten tot het nieuwe krantje uitkomt...

Soms laten juniore collega's de senioren in verbazing achter. Zo ook in de volgende conversatie die ik net opving:

Senior: "Ik kan niet wachten totdat het nieuwe krantje uitkomt (interne krant), daar sta ik namelijk in.".
Junior: "Ik ook niet, de kattenbak moet verschoond worden.".

LOL