Roken: goed voor u!

Roken is goed voor u! Nee, niet gezond, maar wel goed voor u. Tenminste, als u een doorgewinterde carrierremaker bent; een echte doordouwer die graag tegen het management aanschurkt, bij voorkeur het hogere management. Want daar geldt: zichtbaarheid is belangrijk; cruciaal om hogerop te komen. Maar altijd zichtbaar zijn kan ook tegen u werken. Dat is wat u niet op uw trainingen is verteld, maar 't hogere management heeft u door! Echt? Ja, echt! Uw constante zichtbaarheid, steeds uw hoofd laten zien, haantje de voorste zijn in vergaderingen, uw collegae vliegen afvangen als een soort wethouder Tjolk Hekking(voor de jongere lezers: zie wikipedia) zal uw superieuren niet ontgaan. Ze voelen zich door uw constante opdringerigheid geirriteerd, belaagd en wellicht herkennen ze zelfs hun vroegere ik in u, in de lente van hun carriere, lang voordat u zichzelf aan hen presenteerde als hun mogelijke opvolger, of vervanger... voldoende reden voor dit hogere management om u met argusogen te bekijken en voldoende afstand te houden. Maar niet voor lang, want dankzij de anti-rookwet hebt u enige jaren geleden een heel nieuw wapen in handen gekregen.



Dankzij deze wet is er nu een nieuwe en heel doeltreffende manier waarop u zich kunt opdringen aan uw superieuren. Heel doeltreffend, met een minimum aan ontsnappingsmogelijkheden voor uw slachtoffers. En dat dankzij het algehele rookverbod dat op de werkvloer ingesteld is.

Voor die voor u o zo belangrijke zichtbaarheid moet u op de juiste tijd op de juiste plaats zijn. En waar kunt u dat tegenwoordig het beste zijn? Juist! De rookruimte.
Het hogere management, gestresst als altijd, met hogere kans om slachtoffer te worden van de verslavende werking die de tabaksindustrie al eeuwen ontkent, is daar sinds de nieuwe anti-rookwet naartoe verbannen. Dit op enkele excentrieke uitzonderingen na, die de eigen kamer hebben gebombardeeerd tot rookruimte. De rest is verbannen naar kleine vieze hokjes, uitgerust met een afzuigkap en soms voorzien van ramen, wat zo'n ruimte tot een terrarium van zeldzame, maar goedgeklede, wezens maakt. Meestal zijn die ruimtes ook nog eens veel te klein, met slechts een klein deurtje als in- en uitgang. Voor de echte carrieremaker is dit ideaal; het potentiele manager-slachtoffer kan geen kant op en kan ongestoord worden belaagd. Er is geen ontkomen meer aan; de manager wordt tegen wil en dank vastgehouden en moet het opdringerige geslijm ondergaan.

Het is erin geslopen... eerst door roken informeel te verbieden, daarna aparte rokersplaatsen aan te wijzen en daarna formeel, van rijkswege, het roken op de werkplek te verbieden. De rokers werden steeds verder in het nauw gedreven totdat zij gedwongen werden hun eigen territorium en subcultuur te stichten; als echte vrijheidsstrijders. In eerste instantie had ik het niet eens door; de afdelingspraatjes, roddels en "hoe het ermee gaat" praatjes die je in de wandelgangen en vooral bij de koffietafel hoort begonnen zich maar heel langzaam te verplaatsen naar de gedoogzones. Maar op een gegeven moment krijg je door dat je toch essentiele informatie mist. 't Begint onschuldig: is collega Piet volgende week met vakantie? Als je 'm dan perse nodig hebt, heb je een probleem. Pff wist ik niet, tsja, had Piet allang gezegd, tijdens een saffie. Maar niet alleen Piet's vakantie, ook zijn imago en prive leven worden daar besproken, en dat is voor de echte carrierre-tijger (of rat) essentiele informatie. Er is niets zo doeltreffend dan "dingen te weten" over collega's. 't Komt de besluitvorming ten goede; is Piet lastig? Verspreid dan 'ns een gerucht, 10 tegen 1 dat u van Piet geen last meer heeft. En wat die besluitvorming betreft; die werd allang niet meer belegd in de vergadering. Als project X gekilld (management term, ook te gebruiken voor bingo-spelletjes) wordt, dan is dat hoogstwaarschijnlijk voorgekookt in de rookruimte. Kijk, als je dat niet door hebt dan begin je als professional toch wel dingen te missen. Besluitvorming vindt namelijk allang niet meer plaats in de formele vergaderingen, maar in het informele circuit; lobbyen, voorkoken, beinvloeden en aan stoelpoten zagen kan het felle halogeen-licht van de vergaderzaal namelijk niet verdragen. Hoe beslotenener en afgelegener de plek, hoe gemakkelijker het lobbywerk. Een rokershok lijkt daarom de aangewezen plek voor het betere lobbywerk.

De echte carrierremaker "ken" dus niet zonder de sigaret. In de starterskit van een young professional zou, naast een stropdas met het bedrijfslogo, ook standaard een pakje sigaretten en aansteker aanwezig moeten zijn. En het aangevinkte vakje "rookt u" in de gezondheidsverklaring zou een pre moeten zijn bij het beoordelen van de kandidaat collega.

Moet iedereen nu gaan roken? En bent u echt op de verkeerde weg met uw gezonde levensstijl en half afgemaakte carrierre?

Ik denk toch van niet. Waarom? Heel simpel, rokers sterven langzaam uit; hetzij doordat ze eerder doodgaan, hetzij doordat de nieuwe generatie minder rookt. Het is nueenmaal niet "cool" om als haringen in een ton in een rokers terrarium te staan. En dat bijkomende gehoest, gele vingers en rooklucht, tsja... dat is de prijs die de roker voor zijn verslaving moet betalen en deze prijs wordt steeds hoger naarmate de rokers een kleine minderheid gaan vormen het imago dientengevolge op de helling gaat.

Als echte carrierremaker zult u een andere bezigheid moeten zoeken om "in de loop" (weer een management term) gehouden te worden en tegen het management aan te schurken. Probeer het eens in de fitnessruimte bijvoorbeeld. Gegarandeerd dat u opvalt door uw gehoest en gekuch bij uw lijdensweg op de lopende band. En daar gaat het u toch om, zichtbaar zijn?

Welkom bij de flitslijn van BNR radio

Enige tijd geleden wilde ik, sinds lange tijd, weer eens een bijdrage leveren aan de de BNR flitslijn. Ik reed met veel van mijn medeweggebruikers op de A1, al slalommend, als een metalen balletje met smetvrees in een flipperkast, tussen de provisorisch aangebrachte vangrails. Men is daar bezig aan de weg, en dat laten ze je merken ook. Ik klaag overigens niet, 't is de manier waarop de overheid de ecomonische crisis bestrijdt; werkverschaffing van de ene helft en nodeloos ophouden van de andere helft van onze samenleving.



De autoradio staat overigens al jaren vastgeroest op BNR radio. Afgezien van wat er gebeurt in de economie en financiele wereld, krijg je daar ook regelmatig de file en flitsmeldingen te horen. Handig, scheelt me een regelmatige extra bijdrage aan 's staats kas. De omroeper meldde me zoals gewoonlijk keurig netjes de flitsers, en meldde daarbij ook een flitsrat af die rond hectometer paaltje 13 zijn spullenboel weer stond in te pakken om voldaan terug te keren naar zijn basis. Ik gerust, mijn voet weer van de rem en op het gas, voor zover dat tenminste mogelijk was.

Maar wat schetst mijn verbazing? De flitsrat had zijn spullen niet ingepakt, maar was een paar honderd meter verhuisd. Voet op de rem, terugschakelen, en onder ingehouden gescheld het nummer van de BNR flitslijn op mijn mobiel geselecteerd. Zo pakken we die ratten terug, samen staan we sterk, met BNR vierkant achter ons!

Helaas, wat een deceptie! Reeds bij de eerste seconden kreeg ik vlekken in mijn nek van ergernis, die ik gewoonlijk bij telefonische helpdesks krijg als mij de woorden: "welkom bij de flitslijn van BNR radio" tegemoet komen. De rest laat zich raden: ik was met beide benen tegelijk in de val van het telefonisch self-service menu terecht gekomen. "Toets 1 voor het melden van een flitser", dat lukte me nog net, maar ik was al illegaal bezig en riskeerde een boete van 130 Euri, fors meer dan een snelheidsovertreding mij zou kosten. De business case viel voor mij in ieder geval nu al negatief uit. "Toets het wegnummer in, zonder de letter", ook dat lukte, terwijl ik schichtig in mijn achteruitkijkspiegel keek, op zoek naar een achteropkomende politie BMW motor die mij als een sluitmoordenaar zou bespieden en mij zonder pardon aan de kant zou zetten. "Toets het hectometerpaalnummer...", met gespannen vingers voerde ik het nummer in en vroeg mij af hoeveel schermen ik nog door moest voordat ik mijn goede daad had gerond zou hebben. "Toets het hectometerpaalnummer..." Fout! Ik had een fout gemaakt bij de invoer! In de haast en spanning was ik niet in staat gebleken om een enkel getal bestaand uit twee cijfers: 13, in te toetsen op mijn mobieltje. Hou kon dat nou? Lag het aan mij of aan het nummer: 13? Maar ook een tweede keer en een derde keer mislukte mijn poging; ik kreeg de hectometerpaal er niet in; ook niet nummer 12 en 14, het werkte gewoon niet! Het leek doelmatiger om maar een hectometerpaal in de buurt van de beruchte nummer 13 uit de grond te rijden en deze persoonlijk bij de BNR redactie in leveren; ik was met mijn rijgedrag intussen al hard op weg en ook het BNR kantoor lag daar niet ver uit de buurt... Oh, wat verlangde ik naar de tijd dat ik ze gewoon kon bellen en een levend mens aan de telefoon kon krijgen. Ok, je moest af en toe wachten, ze namen niet direct op, maar je kreeg tenminste gewoon iemand aan de telefoon waaraan je je verhaal kwijt kon: gewoon een wegnummer noemen en een hectometerpaal, en bij wie je, als je daar behoefte aan had, nog een sneer kon maken richting de langs de weg postende flitsambtenaren. Het was gebruiksvriendelijk en het werkte therapeutisch. En dan achteraf dat bedankje voor de melding, dat klinkt vast gemeender dan zo'n ingeblikte electronische menustem.

Mijn bijdrage aan de lease forenzen community voor die dag ging niet door, en ik betwijfelde ook nog of ik in de toekomst ooit nog een bijdrage zou leveren aan deze flitslijn. BNR was ten prooi gevallen aan de terreur van ICT in CRM, volgens Wikipedia: "een werkwijze alsmede een technologie waarbij het optimaliseren van alle contacten met de klant centraal staat en er wordt getracht elke klant een individuele waardepropositie aan te bieden gebaseerd op zijn of haar wensen". Welnu; die "individuele waardepropositie" kon ik hier in geen velden op wegen bekennen. Ik voel me onbegrepen, niet serieus genomen en vroeg me zelfs af of ik niet de disclaimer "dit gesprek kost 20 cent per minuut, plus het gebruik van uw mobiele telefoon" had gemist.

Maar wacht: misschien lag de oorzaak wel in het volgende, volgens de Wikipedia is "de gedachte achter CRM dat klanten een betere behandeling krijgen naarmate zij een hogere waarde vertegenwoordigen voor de organisatie". Dat moest het zijn! Ik had in de afgelopen maanden geen melding meer gedaan aan de BNR flitslijn en werd teruggeplaatst tussen het plebs en profiteurs die alleen naar flitsmeldingen luisteren en geen waardevolle bijdrage leveren aan de BNR organisatie en aan de community. Het schaamrood steeg me naar de kaken; had ik enkele maanden geleden nog een persoonlijke assistent die mij persoonlijk begeleidde bij het melden van een flitser; nu was alleen een electronische stem goed genoeg voor mij. Hier moest ik snel wat aan doen, maar wat? Hoe kon ik de massa weer ontstijgen door in de ogen van de flitsredactie-organisatie weer waardevol genoeg te zijn voor een persoonlijke assistent?

Had ik het dan allemaal verkeerd begrepen? Had ik na uren luisteren naar BNR's programma's over klantgericht ondernemen hiervan echt helemaal niets begrepen? Mijn wereld stortte in. Ik was een nul en zou helemaal opnieuw moeten beginnen.

Nu, een paar maanden later, begin ik de voordelen in te zien. Zoals Cruijff het zou zeggen: ieder nadeel heb z'n voordeel. Ik begin de dienstverlenende wereld om mij heen veel beter te begrijpen. Ik kat mijn klanten nu regelmatig af, laat ze bellen en leid ze om de tuin. En zelfs de helpdesk van mijn internet provider sta ik nu lachend te woord. Immers: aan een klant relatie moet gewerkt worden; niet in de laatste plaats door de klant zelf.

Writersblock

Nee, nog niets... nog geen berichtje.

Wel een stuk of 10 in aanbouw.

Als mijn writersblock wordt opgeheven en in mijn berichtjes goed genoeg vind voor de buitenwereld ga ik er wat publiceren

Tot dan toe is het geduld uitoefenen.

Excuses voor het ongemak.