"'t Is misschien geen thema voor een hoogstaand lied"
Hij schijnt bij Unox vandaan te komen maar hij smaakt totaal niet als een Unox worst. Eigenlijk vind ik hem te zout, te rubberig. Daarom zal deze worst ook nooit bij mij in de boerenkool verschijnen. Daarvoor vind ik 'm te smerig. Deze worst is niet bedoeld om op je gemak van te dineren, deze worst heeft een heel ander doel in het leven. De enkele keer dat ik een HEMA worst tot mij neem is wanneer ik echt in nood zit, wanneer ik echt niet anders meer kan.
Wanneer is dat dan, zult u zich afvragen?
Welnu, picture this... 's morgens, regenachtig, koud, geen ontbijt, hongerig, snijdende wind... winkelcentrum... en dan ineens... warme lucht, kruidig, zoutig, felle lampen... het woord HEMA op de gevel in warmrode LETTERS... de herinnering aan een maagvullende warme worst... de dodelijke combinatie met een zwakke geest op dat moment...
Dan is 't gauw gebeurd, de koop wordt gesloten en je gaat op weg met in een hand een te klein zakje met een "halve warme", voorzien van mosterd dat onhandig in het zakje is gespoten.
De eerste hap is bevredigend. Het gevoel van honger en kou verdwijnt als sneeuw voor de zon. So far so good. Maar vanaf hap drie wordt het gevoel minder, het bevredigende gevoel maakt plaats voor spijt, spijt dat je er weer bent ingetuind. Je eet langzamer en je begint je te realiseren dat je aan een lijdensweg bent begonnen. Weggooien kan niet, dat hebben je ouders je immers verteld: eten gooi je niet weg, dat is zonde. En totdat deze warme hap op is kun je je ook in geen enkele andere winkel vertonen; 't is verboden voor ijsjes, patat en dan zeker ook voor de vette vlekkenmakende HEMA worst.
Er zit dus niets anders op om, met je worst in je hand, door de snijdende kou en in de regen verder te lopen.
De mostert druipt inmiddels langs je vingers naar beneden, je mouw in en je realiseert je te laat dat je te weinig servet hebt meegekregen om dit te stoppen.
In mijn hoofd speelt nog steeds het liedje van Dorrestijn:
"Maar dat iemand anti-Hema is, is iets wat ik niet snap
Want de worstjes van de Hema zitten barstensvol met sap"
Intussen kan ik voor het anti-HEMA gevoel meer begrip opbrengen.
Dat gevoel kwam ooit tot een hoogtepunt toen ik deze worst verplicht in boeren- en zuurkool kreeg. Goed bedoeld, maar geen spreekwoordelijke kers op de taart. Ik ben een echte vleesliefhebber maar hierdoor werd ik tijdelijk fanatiek vegetarier. En geloof me, kool zonder worst is als patat zonder mayonaise: saai.
Bij de laatste hap galmt het refrein van Dorrestijn's ode aan de HEMA worst nog na in mijn hoofd:
"Dan kocht ik bij de Hema dat hemelse gerecht
Zo'n warm en sappig worstje, al vond moeder dat ook slecht"
Moeder had gelijk, 't is smerig. De volgende keer tuin ik er echt niet meer in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten