De Italiaanse natuurkundige Anthony Eruditatio heeft vrijdag ontslag genomen.
Eruditio was de leider van een groep wetenschappers die vorig jaar het wereldnieuws haalde door met een experiment aan te tonen dat minuscule deeltjes, zogeheten neutrino's, bij een experiment sneller waren gegaan dan het licht.
Deze maand bleek het onderzoek aanleiding voor een interne ruzie. Eruditatio diende zijn ontslag in kort voordat enkele medewerkers van zijn onderzoeksteam een voorstel in stemming wilden brengen om hem tot een vertrek te dwingen. Er zou onenigheid zijn ontstaan wie als ontdekker van het wereldnieuws de geschiedenis is zou gaan.
Opzien
De resultaten van het onderzoek baarden veel opzien, omdat zij de relativiteitstheorie van Albert Einstein tegenspraken. Volgens deze theorie kan niets sneller gaan dan het licht: 300.000 kilometer per seconde.
"Ik hoop dat Neutrinos (het team onderzoekers onder leiding van Eruditatio) weer eensgezind zal worden en een nieuwe leiding zal vinden om zijn belangrijkste doelstelling na te streven: het waarnemen van de verschijning van een nieuw type neutrino's", liet adjunct-directeur Anthonio Maserato van het Milaanse Instituut voor Kernfysica, in een reactie op het ontslag weten.
Experiment
Hij zei dat later dit jaar een nieuw experiment wordt gehouden om de snelheid van een nieuw soort neutrino's te meten. De Italiaanse wetenschappers meldden deze nog snellere neutrino's in september. Snelheden van om en nabij twee keer de lichtsnelheid zouden mogelijk zijn.
Ze worden vanuit Genève, waar het Europees Centrum voor Kernonderzoek (CERN) is gevestigd, door een vacuum buis naar een laboratorium 733 kilometer verderop in Grand Sasso in de Italiaanse Apenijnen geschoten.
zondag 1 april 2012
donderdag 25 augustus 2011
Wilt u profiteren van onze speciale aanbieding?
Dit blogartikel kent een lange geschiedenis. Ik schrijf er al tijden aan, niet regelmatig, maar zo af en toe. Soms voeg ik een stukje frustratie toe. soms, wanneer ik mij weer erger aan onderstaande fenomeen. Dan vertrouw ik mijn diepste gevoelens toe aan het toetsenbord en beeldscherm, wellicht als een soort therapie.
Gelukkig ben ik niet zoveel kwaad, de momenten zijn gemakkelijk te tellen, maar ik merk de laatste jaren wel dat mijn hart van de woorden "Cross selling" (http://en.wikipedia.org/wiki/Cross-selling) en Shell op de verkeerde manier sneller gaat kloppen.
Maar laat ik concreet worden, het gaat om de volgende situatie:
Ik heb net getankt, loop van de pomp het warme winkeltje van Shell binnen om te betalen en sluit achteraan aan in de rij. Tot nu toe niets aan de hand, alles gaat nog goed. Ik kan zelfs nog de kilometerstand onthouden die ik zodadelijk, na mijn pincode, op het te kleine toetsenbordje móet invoeren. Verplicht volgens het lease reglement; de maatschappij wil namelijk perse weten hoeveel ik bij welke kilometerstand tank zodat ze me maandelijks met een opgeheven vingertje erop kunnen wijzen dat ik mijn bolide teveel de sporen heb gegeven.
"We" rijden namelijk zoveel mogelijk groen de laatste jaren, sinds de olieprijzen de pan uit zijn gerezen. Sinds dien willen deze maatschappijen zo min mogelijk uitgeven aan mijn leasebak, hetgeen zich ook uit in het niet willen laten uitvoeren van reparaties aan het eind van mijn lease contract, waardoor ik in het verleden bijvoorbeeld nog maanden op te gladde banden moest doorrijden. Als statement zal ik na het tanken maar weer eens lekker sportief optrekken, komt mijn Shell-zegeltjes saldo ten goede.
Away, die kilometerstand móet ik dus wel even invoeren, tenminste, als ik 'm kan onthouden totdat ik 'm moet intoetsen. Want iedere keer dat ik op het punt sta mijn geheugen aan het veel te kleine toetsenbord te vertrouwen, klinkt de bekende, voor mij retorische vraag: "Wilt u nog profiteren van onze speciale aanbieding?".
Dit keer zijn het twee Milka repen voor een Euro vijftig.
Ik probeer me te concentreren; eerst de pincode van mijn nieuwe brandstofpas, daarna de kilometerstand. Die moest ik ook goed invullen, allemaal op dat verrot kleine toetsenbordje.
"Wilt u ..."
"Nee!"
Normaal ben ik niet echt nors en zeker niet onvriendelijk, maar dit is een gevalletje "druppel die de emmer deed overlopen". 't Was namelijk niet de eerste keer. Al tientallen keren (ik tank vaak, en bij de Shell, om de zegeltjes) is mij gevraagd of ik interesse had in de aanbieding van de dag. En nooit had ik interesse getoond; niet in de kauwgummetjes, niet in de gevulde koeken en zelfs niet in de stroopwafels.
Een enkele keer heb ik het geprobeerd; in discussie gaan met de verkoper. Niet doen, 't is kansloos; de verkopers hebben geen training klantvriendelijkheid gehad en de afdeling marketing/verkoop/klantenservice heeft niet ingeregeld dat feedback van de klant aan de pomp linea recta richting evaluatie-overleg gedirigeerd moet worden. Sterker nog: feedback dient linea recte bestreden te worden met repliek als: "maar meneer, dit is toch een hele mooie aanbieding?". Dat 't een aanbieding is, daar kan ik niet omheen, ze staan namelijk prominent voor mijn giechel als ik sta af te rekenen. Waarom er dan nog op wijzen? Ga daar trouwens niet over in discussie, het kost je tijd, de verkoper heeft een langere adem en het interesseert hem echt niet hoeveel mensen er achter je in de rij staan te wachten! Tenslotte heb je ook nog van die verkopers die chagrijnig reageren met "ik moet 't ook maar zeggen van Shell".
En bovenstaande gebeurt terwijl les 1 in klantvriendelijkheid toch zou moeten zijn: kritiek is een kadootje; gebruik het, je kunt er wat mee, geeft het door aan je manager, het hoofdkantoor desnoods.
Als je je klanten serieus neemt zorg je ervoor dat op ieder punt waar klantcontact plaatsvindt er ook feedback opgepikt kan worden. De verkopers zijn een belangrijk deel van de organisatie; ze vormen de ogen en oren van een organisatie. Hou de ogen en oren open en dan loop je goed. Sluit ze voor de waarheid en je gaat op een gegeven moment onherroepelijk op je snuffert. Tegenwoordig kun je Youp daarvoor al inhuren, gratis. Youp zit namelijk in de nadagen van zijn carrierre en heeft daarom heel hard publiciteit nodig. Hij heeft honger en zet de tanden die hij nog heeft graag in alles wat voor zijn neus komt.
Maar erger nog: Shell neemt zijn medewerkers blijkbaar niet serieus. Hoewel het me soms moeilijk valt (vooral na een oeverloze discussie met een verkoper), probeer ik me toch af en toe te verplaatsen in hun belevingswereld.
Je zou er maar zitten: de godganse dag in een loket, achter glas, rijen met chagrijnige lease-rijders voor je, de hele dag door... en dan proberen er de moed maar in te houden... terwijl je iedere keer dezelfde vraag moet stellen: "heeft u nog belangstelling in onze aanbieding?". Terwijl je weet dat de klant de betreffende aanbieding allang heeft gezien en dat, als de interesse er al was, deze allang door deze klant kenbaar was gemaakt. En dan de constante vrees dat, als deze vreselijke vraag een keer niet aan een klant gesteld zou worden, deze klant misschien wel een "mystery guest" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Trainingsacteur#Mystery-guest) zou zijn die de falende verkopen zonder medelijden zou aangeven bij het hogere Shell management met de beschuldiging dat de verkoper zich "niet aan de regels" heeft gehouden. Straf: op staande voet ontslag, of erger nog: verplicht opeten van de gehele voorraad dagaanbiedingen. De meeste verkopers die ik tegenkom hebben een maatje meer, dus de vrees is terecht, zo schat ik in. Die corpulentie is extra ongezond als je 't ziet in combinatie met de ergernis en frustratie die zo'n Shell medewerker moet hebben, wetend dat het management toch niet naar je klachten luistert. Iedere dag weer klanten die protesteren, kankeren (naar oud-Hollandsch gebruik) en molesteren naar aanleiding van die ene vraag, die verplicht gesteld moet worden en waarover niet met het management gecorrespondeerd mag worden. Heel irritant...
Het doet me trouwens denken aan een sketch van Wim Sonneveld: "man achter het loket". In deze onvergetelijke sketch (lang voor de aanbiedingen van Shell) terroriseerde een lokettist in het postkantoor een kapper met allerlei aanbiedingen, terwijl de beste man alleen een postzegel van een kwartje kwam halen. Reden: de lokettist werd ook altijd lastig gevallen met aanbiedingen door deze kapper als hij voor een simpele knipbeurt kwam. Zou deze sketch iets zijn voor Shell's verkoperstraining?
Anyway... 't gebeurt niet alleen bij de Shell... in het algemeen zijn we slecht in staat in de huid te kruipen van klanten. Het lijkt er wel op dat we onze klanten niet snappen, of niet willen snappen. We willen ons praatje houden, deal sluiten en verder geen gezeur. Wat de klant denkt en voelt interesseert ons blijkbaar niet veel.
Is de relatie tussen klantbeleving en de beloning die we voor de deal ontvangen dan soms te vaag? In mijn vak is het heel simpel: klant niet tevreden, ik op mijn donder, mijn beloning valt lager uit. Heel direct, en 't houdt me daarom bij de les. In de VS werkt 't voor obers net zo direct: via tips (fooien) laten klanten direct weten in hoeverre ze tevreden zijn. Gevolg: obers zijn erg benieuwd hoe ze je echt goed kunnen helpen en zullen je zeker niet willen irriteren door door te zaniken over dingen die je als klant absoluut niet interesseren.
Maar bij Shell en talloze andere bedrijven werkt het blijkbaar niet zo. Welliswaar komt de klantbeleving aan bij de verkoper, de betreffende verkoper doet er niets mee. Sterker nog: hij kan er niets mee doen, de organisatie zelf belet hem dit. Hij heeft er ook geen belang bij dat de klant tevreden is, zolang hij zijn maandelijkse belediging maar op zijn bankrekening gestort krijgt, en er aan het eind van de maand nog geld over is om moeder de vrouw tevreden te stellen, is er niets aan de hand. In het kort: de relatie klanttevredenheid - beloning is te vaag. Slecht voor de klant, slecht voor het bedrijf en uiteindelijk ook slecht voor de weggereorganiseerde verkoper.
De "false sense of security" (excuses voor het Engels; ik wist de juiste Nederlandse terminologie even niet) waarin de verkoper en Shell organisatie zich wanen, kan iedereen overkomen. Het is te gemakkelijk om een beloning te krijgen als onderdeel van een geheel aan activiteiten, waarbij de eigen prestaties niet gerelateerd worden aan het succes van het geheel.
Het kan ook u overkomen, net als het mij kan overkomen.
Maar als ik nu denk de klant uit het oog te gaan verliezen, denk ik aan de aanbiedingen van Shell... dat houdt me bij de les.
"Shell helpt" (http://www.reclamearsenaal.nl/index.php?id=128), nog steeds.
Gelukkig ben ik niet zoveel kwaad, de momenten zijn gemakkelijk te tellen, maar ik merk de laatste jaren wel dat mijn hart van de woorden "Cross selling" (http://en.wikipedia.org/wiki/Cross-selling) en Shell op de verkeerde manier sneller gaat kloppen.
Maar laat ik concreet worden, het gaat om de volgende situatie:
Ik heb net getankt, loop van de pomp het warme winkeltje van Shell binnen om te betalen en sluit achteraan aan in de rij. Tot nu toe niets aan de hand, alles gaat nog goed. Ik kan zelfs nog de kilometerstand onthouden die ik zodadelijk, na mijn pincode, op het te kleine toetsenbordje móet invoeren. Verplicht volgens het lease reglement; de maatschappij wil namelijk perse weten hoeveel ik bij welke kilometerstand tank zodat ze me maandelijks met een opgeheven vingertje erop kunnen wijzen dat ik mijn bolide teveel de sporen heb gegeven.
"We" rijden namelijk zoveel mogelijk groen de laatste jaren, sinds de olieprijzen de pan uit zijn gerezen. Sinds dien willen deze maatschappijen zo min mogelijk uitgeven aan mijn leasebak, hetgeen zich ook uit in het niet willen laten uitvoeren van reparaties aan het eind van mijn lease contract, waardoor ik in het verleden bijvoorbeeld nog maanden op te gladde banden moest doorrijden. Als statement zal ik na het tanken maar weer eens lekker sportief optrekken, komt mijn Shell-zegeltjes saldo ten goede.
Away, die kilometerstand móet ik dus wel even invoeren, tenminste, als ik 'm kan onthouden totdat ik 'm moet intoetsen. Want iedere keer dat ik op het punt sta mijn geheugen aan het veel te kleine toetsenbord te vertrouwen, klinkt de bekende, voor mij retorische vraag: "Wilt u nog profiteren van onze speciale aanbieding?".
Dit keer zijn het twee Milka repen voor een Euro vijftig.
Ik probeer me te concentreren; eerst de pincode van mijn nieuwe brandstofpas, daarna de kilometerstand. Die moest ik ook goed invullen, allemaal op dat verrot kleine toetsenbordje.
"Wilt u ..."
"Nee!"
Normaal ben ik niet echt nors en zeker niet onvriendelijk, maar dit is een gevalletje "druppel die de emmer deed overlopen". 't Was namelijk niet de eerste keer. Al tientallen keren (ik tank vaak, en bij de Shell, om de zegeltjes) is mij gevraagd of ik interesse had in de aanbieding van de dag. En nooit had ik interesse getoond; niet in de kauwgummetjes, niet in de gevulde koeken en zelfs niet in de stroopwafels.
Een enkele keer heb ik het geprobeerd; in discussie gaan met de verkoper. Niet doen, 't is kansloos; de verkopers hebben geen training klantvriendelijkheid gehad en de afdeling marketing/verkoop/klantenservice heeft niet ingeregeld dat feedback van de klant aan de pomp linea recta richting evaluatie-overleg gedirigeerd moet worden. Sterker nog: feedback dient linea recte bestreden te worden met repliek als: "maar meneer, dit is toch een hele mooie aanbieding?". Dat 't een aanbieding is, daar kan ik niet omheen, ze staan namelijk prominent voor mijn giechel als ik sta af te rekenen. Waarom er dan nog op wijzen? Ga daar trouwens niet over in discussie, het kost je tijd, de verkoper heeft een langere adem en het interesseert hem echt niet hoeveel mensen er achter je in de rij staan te wachten! Tenslotte heb je ook nog van die verkopers die chagrijnig reageren met "ik moet 't ook maar zeggen van Shell".
En bovenstaande gebeurt terwijl les 1 in klantvriendelijkheid toch zou moeten zijn: kritiek is een kadootje; gebruik het, je kunt er wat mee, geeft het door aan je manager, het hoofdkantoor desnoods.
Als je je klanten serieus neemt zorg je ervoor dat op ieder punt waar klantcontact plaatsvindt er ook feedback opgepikt kan worden. De verkopers zijn een belangrijk deel van de organisatie; ze vormen de ogen en oren van een organisatie. Hou de ogen en oren open en dan loop je goed. Sluit ze voor de waarheid en je gaat op een gegeven moment onherroepelijk op je snuffert. Tegenwoordig kun je Youp daarvoor al inhuren, gratis. Youp zit namelijk in de nadagen van zijn carrierre en heeft daarom heel hard publiciteit nodig. Hij heeft honger en zet de tanden die hij nog heeft graag in alles wat voor zijn neus komt.
Maar erger nog: Shell neemt zijn medewerkers blijkbaar niet serieus. Hoewel het me soms moeilijk valt (vooral na een oeverloze discussie met een verkoper), probeer ik me toch af en toe te verplaatsen in hun belevingswereld.
Je zou er maar zitten: de godganse dag in een loket, achter glas, rijen met chagrijnige lease-rijders voor je, de hele dag door... en dan proberen er de moed maar in te houden... terwijl je iedere keer dezelfde vraag moet stellen: "heeft u nog belangstelling in onze aanbieding?". Terwijl je weet dat de klant de betreffende aanbieding allang heeft gezien en dat, als de interesse er al was, deze allang door deze klant kenbaar was gemaakt. En dan de constante vrees dat, als deze vreselijke vraag een keer niet aan een klant gesteld zou worden, deze klant misschien wel een "mystery guest" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Trainingsacteur#Mystery-guest) zou zijn die de falende verkopen zonder medelijden zou aangeven bij het hogere Shell management met de beschuldiging dat de verkoper zich "niet aan de regels" heeft gehouden. Straf: op staande voet ontslag, of erger nog: verplicht opeten van de gehele voorraad dagaanbiedingen. De meeste verkopers die ik tegenkom hebben een maatje meer, dus de vrees is terecht, zo schat ik in. Die corpulentie is extra ongezond als je 't ziet in combinatie met de ergernis en frustratie die zo'n Shell medewerker moet hebben, wetend dat het management toch niet naar je klachten luistert. Iedere dag weer klanten die protesteren, kankeren (naar oud-Hollandsch gebruik) en molesteren naar aanleiding van die ene vraag, die verplicht gesteld moet worden en waarover niet met het management gecorrespondeerd mag worden. Heel irritant...
Het doet me trouwens denken aan een sketch van Wim Sonneveld: "man achter het loket". In deze onvergetelijke sketch (lang voor de aanbiedingen van Shell) terroriseerde een lokettist in het postkantoor een kapper met allerlei aanbiedingen, terwijl de beste man alleen een postzegel van een kwartje kwam halen. Reden: de lokettist werd ook altijd lastig gevallen met aanbiedingen door deze kapper als hij voor een simpele knipbeurt kwam. Zou deze sketch iets zijn voor Shell's verkoperstraining?
Anyway... 't gebeurt niet alleen bij de Shell... in het algemeen zijn we slecht in staat in de huid te kruipen van klanten. Het lijkt er wel op dat we onze klanten niet snappen, of niet willen snappen. We willen ons praatje houden, deal sluiten en verder geen gezeur. Wat de klant denkt en voelt interesseert ons blijkbaar niet veel.
Is de relatie tussen klantbeleving en de beloning die we voor de deal ontvangen dan soms te vaag? In mijn vak is het heel simpel: klant niet tevreden, ik op mijn donder, mijn beloning valt lager uit. Heel direct, en 't houdt me daarom bij de les. In de VS werkt 't voor obers net zo direct: via tips (fooien) laten klanten direct weten in hoeverre ze tevreden zijn. Gevolg: obers zijn erg benieuwd hoe ze je echt goed kunnen helpen en zullen je zeker niet willen irriteren door door te zaniken over dingen die je als klant absoluut niet interesseren.
Maar bij Shell en talloze andere bedrijven werkt het blijkbaar niet zo. Welliswaar komt de klantbeleving aan bij de verkoper, de betreffende verkoper doet er niets mee. Sterker nog: hij kan er niets mee doen, de organisatie zelf belet hem dit. Hij heeft er ook geen belang bij dat de klant tevreden is, zolang hij zijn maandelijkse belediging maar op zijn bankrekening gestort krijgt, en er aan het eind van de maand nog geld over is om moeder de vrouw tevreden te stellen, is er niets aan de hand. In het kort: de relatie klanttevredenheid - beloning is te vaag. Slecht voor de klant, slecht voor het bedrijf en uiteindelijk ook slecht voor de weggereorganiseerde verkoper.
De "false sense of security" (excuses voor het Engels; ik wist de juiste Nederlandse terminologie even niet) waarin de verkoper en Shell organisatie zich wanen, kan iedereen overkomen. Het is te gemakkelijk om een beloning te krijgen als onderdeel van een geheel aan activiteiten, waarbij de eigen prestaties niet gerelateerd worden aan het succes van het geheel.
Het kan ook u overkomen, net als het mij kan overkomen.
Maar als ik nu denk de klant uit het oog te gaan verliezen, denk ik aan de aanbiedingen van Shell... dat houdt me bij de les.
"Shell helpt" (http://www.reclamearsenaal.nl/index.php?id=128), nog steeds.
maandag 4 april 2011
Vrouwen worden niet voldoende begeleid en gestimuleerd voor topfuncties
Vrouwen worden niet voldoende begeleid voor topfuncties (bron: | nu.nl/werk en privé)
AMSTERDAM - Vrouwen zijn niet adequaat genoeg in het plannen van hun carrières en dringen daarom niet door tot de topposities in het bedrijfsleven. Daarnaast worden ze niet voldoende begeleid en gestimuleerd.
"Bedrijven zouden vrouwen te weinig stimuleren"
Wat een onzin!
In ieder bedrijf zijn er zat mannen die vrouwen graag stimuleren!
AMSTERDAM - Vrouwen zijn niet adequaat genoeg in het plannen van hun carrières en dringen daarom niet door tot de topposities in het bedrijfsleven. Daarnaast worden ze niet voldoende begeleid en gestimuleerd.
"Bedrijven zouden vrouwen te weinig stimuleren"
Wat een onzin!
In ieder bedrijf zijn er zat mannen die vrouwen graag stimuleren!
vrijdag 1 april 2011
Ik word oud
Ik merkte het al jaren geleden, bij een bezoek aan het openlucht museum in Arnhem. Ik was daar met een vriendin. We liepen door het park, tussen de oude boerderijtjes en dorpjes, genietend van de romantische oud Hollandsche sfeer. Zo'n sfeer die je in Anton Pieck plaatjes terugvindt, maar een wat realistischer karakter heeft dan in de Efteling aan de bezoeker wordt opgedrongen.
Anyway, we liepen nietsvermoedend een tentoonstelling in van interieurs door de jaren heen, toen het me opviel: ik was weer terug in mijn jonge jaren. Het interieur leek wel overgenomen uit het huis van mijn lievelingsoom en dito tante uit die tijd. Het onvervalsde 70-er jaren psychedelisch behang, de vele ronde vormen van schreeuwend oranje, groene en bruine kleuren, waarnaar je uren kon staren. De typische chromen bolletjes lampen, het rookglas in de lampen en tafels, de spots met reflector gloeilampen, en zelfs het koffie apparaat, een echte, van Douwe Egberts punten gespaard, leken wel met de teletijdmachine direct uit het verleden te zijn overgezapt. Ze waren modern voor die tijd, mijn oom en tante, heel "Amerikaans".
Toen, op dat moment, realiseerde ik me dat ik oud was. Ik werd het niet, maar ik was het al. Een interieur dat voor mij vertrouwd was terugvinden in een museum, dat is een teken dat een belangrijk deel van je leven, je jeugd, oud genoeg is om het veilig te stellen tegen de vergetelheid door het een plek in een museum te geven.
De eerste tekenen van mijn ouder worden waren trouwens al van een flink aantal jaren geleden, bedenk ik mij nu. Als "ze" je "meneer" gaan noemen en je gaan vousvoyeren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vousvoyeren) zou je dat eigenlijk al als een eerste teken moeten zien. Vousvoyeren klinkt in eerste instantie vlijend, het lijkt alsof men je ineens serieus gaat nemen, maar schijn bedriegt; de spreker vindt je oud en schept zo afstand. Dat had ik toen al moeten weten. Tuurlijk, ik chargeer wat, maar toen iemand mij laatst zei dat ik van "middelbare leeftijd" was, deed dat toch pijn. Net als toen een nichtje tegen me zei dat ik de woorden "vet" en "cool" maar beter niet kon gebruiken, omdat dat taal was die was voorbehouden voor haar generatie. En dan doe je je best om bij te blijven, als oudere jongere.
Later realiser je je dat de afstand weer een stuk groter is geworden wanneer men de typetjes van Jiskefet (goeiesmorgens, heeren van het goeie leven) niet meer herkent. En dat de men geen idee heeft wie Prof. Dr. Ir. Akkermans ook alweer was. En dat in verkiezingstijd! Soms mis ik van Kooten en de Bie echt, ze maakten verkiezings- en formatietijd, vooral bij een langdurige moeilijke bevalling zoals die in 2010, enigszins dragelijk.
Ik wordt sentimenteel merk ik (weer een kenmerk van het ouder worden?). Misschien had ik het wel zelf kunnen zien aankomen; ik betrap me erop dat ik wel erg regelmatig kijk naar oude series op YouTube. "The streets of San Fransisco", "Magnum", "Are you being served"... Ik merk dat steeds meer van de acteurs daarin nu wel erg oud of erg dood zijn.
Ze zeggen weleens dat de belevingswereld van bejaarden steeds beperkter wordt; de kijk op de wereld vernauwt zich tot wat tussen 7 en 10 op televisie verschijnt, wat in de recreatieruimte wordt beroddeld en wat het bezoek met zich meebrengt.
Zou mijn leven zich stilaan hebben vernauwd tot oude filmpjes op YouTube en mijmeren over typetjes uit het verleden en jaren '70 interieurs?
Zou dit dan toch de langverwachtte midlife crisis zijn? Maar ik voel nog geen behoefte aan een Porsche of Harley en ik heb mezelf ook nog niet betrapt op het maken van avances richting het secretariaat. En eigenlijk ben ik best wel tevreden met mijn leventje tot nu toe.
Ach, je bent zo oud als je je voelt. En nu de jaren '70 weer herleven in interieur en kleding, begin ik mijzelf weer thuis te voelen. En zo zullen de jaren '80 ook wel weer als "retro" terugkomen. En daarna de jaren '90 waarin de samenleving de Krasse Knar ook wel weer zal leren herwaarderen.
En tegen de tijd dat het uit de mode is om de oude jaren te laten herleven en "retro" op zich ook weer uit de mode is, ben ik waarschijnlijk zo seniel geworden dat het me allemaal niets meer kan schelen.
Ik mag dus niet zeuren, hoewel dat zeuren nu juist wel een van de kenmerken is van ouderen. En dat raakt nooit uit de mode.
Anyway, we liepen nietsvermoedend een tentoonstelling in van interieurs door de jaren heen, toen het me opviel: ik was weer terug in mijn jonge jaren. Het interieur leek wel overgenomen uit het huis van mijn lievelingsoom en dito tante uit die tijd. Het onvervalsde 70-er jaren psychedelisch behang, de vele ronde vormen van schreeuwend oranje, groene en bruine kleuren, waarnaar je uren kon staren. De typische chromen bolletjes lampen, het rookglas in de lampen en tafels, de spots met reflector gloeilampen, en zelfs het koffie apparaat, een echte, van Douwe Egberts punten gespaard, leken wel met de teletijdmachine direct uit het verleden te zijn overgezapt. Ze waren modern voor die tijd, mijn oom en tante, heel "Amerikaans".
Toen, op dat moment, realiseerde ik me dat ik oud was. Ik werd het niet, maar ik was het al. Een interieur dat voor mij vertrouwd was terugvinden in een museum, dat is een teken dat een belangrijk deel van je leven, je jeugd, oud genoeg is om het veilig te stellen tegen de vergetelheid door het een plek in een museum te geven.
De eerste tekenen van mijn ouder worden waren trouwens al van een flink aantal jaren geleden, bedenk ik mij nu. Als "ze" je "meneer" gaan noemen en je gaan vousvoyeren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vousvoyeren) zou je dat eigenlijk al als een eerste teken moeten zien. Vousvoyeren klinkt in eerste instantie vlijend, het lijkt alsof men je ineens serieus gaat nemen, maar schijn bedriegt; de spreker vindt je oud en schept zo afstand. Dat had ik toen al moeten weten. Tuurlijk, ik chargeer wat, maar toen iemand mij laatst zei dat ik van "middelbare leeftijd" was, deed dat toch pijn. Net als toen een nichtje tegen me zei dat ik de woorden "vet" en "cool" maar beter niet kon gebruiken, omdat dat taal was die was voorbehouden voor haar generatie. En dan doe je je best om bij te blijven, als oudere jongere.
Later realiser je je dat de afstand weer een stuk groter is geworden wanneer men de typetjes van Jiskefet (goeiesmorgens, heeren van het goeie leven) niet meer herkent. En dat de men geen idee heeft wie Prof. Dr. Ir. Akkermans ook alweer was. En dat in verkiezingstijd! Soms mis ik van Kooten en de Bie echt, ze maakten verkiezings- en formatietijd, vooral bij een langdurige moeilijke bevalling zoals die in 2010, enigszins dragelijk.
Ik wordt sentimenteel merk ik (weer een kenmerk van het ouder worden?). Misschien had ik het wel zelf kunnen zien aankomen; ik betrap me erop dat ik wel erg regelmatig kijk naar oude series op YouTube. "The streets of San Fransisco", "Magnum", "Are you being served"... Ik merk dat steeds meer van de acteurs daarin nu wel erg oud of erg dood zijn.
Ze zeggen weleens dat de belevingswereld van bejaarden steeds beperkter wordt; de kijk op de wereld vernauwt zich tot wat tussen 7 en 10 op televisie verschijnt, wat in de recreatieruimte wordt beroddeld en wat het bezoek met zich meebrengt.
Zou mijn leven zich stilaan hebben vernauwd tot oude filmpjes op YouTube en mijmeren over typetjes uit het verleden en jaren '70 interieurs?
Zou dit dan toch de langverwachtte midlife crisis zijn? Maar ik voel nog geen behoefte aan een Porsche of Harley en ik heb mezelf ook nog niet betrapt op het maken van avances richting het secretariaat. En eigenlijk ben ik best wel tevreden met mijn leventje tot nu toe.
Ach, je bent zo oud als je je voelt. En nu de jaren '70 weer herleven in interieur en kleding, begin ik mijzelf weer thuis te voelen. En zo zullen de jaren '80 ook wel weer als "retro" terugkomen. En daarna de jaren '90 waarin de samenleving de Krasse Knar ook wel weer zal leren herwaarderen.
En tegen de tijd dat het uit de mode is om de oude jaren te laten herleven en "retro" op zich ook weer uit de mode is, ben ik waarschijnlijk zo seniel geworden dat het me allemaal niets meer kan schelen.
Ik mag dus niet zeuren, hoewel dat zeuren nu juist wel een van de kenmerken is van ouderen. En dat raakt nooit uit de mode.
Maximaal aantal mogelijke decimalen van het getal pi berekend
Het oude record stond op 5 biljoen (5.000.000.000.000) cijfers achter de komma.
Maar verdere recordpogingen hoeven niet meer, want het maximaal aantal mogelijke decimalen is bereikt: 10 biljoen!
Recordpogingen
Een Amerikaan en een Japanees hadden het oude record in handen, volgens eigen zeggen hadden ze het getal pi berekend met een nauwkeurigheid van vijf biljoen (5.000.000.000.000) cijfers achter de komma. Daarmee was het record van een Franse softwaredeskundige, verbroken. Die kwam niet verder dan 2,7 biljoen cijfers achter de komma.
Pi
Het getal π, soms geschreven als pi, is een wiskundige constante, met in decimale notatie de getalswaarde 3,141592... Deze waarde is de verhouding van omtrek en diameter van een cirkel. Het uitrekenen van zoveel mogelijk decimalen achter de komma was jarenlang een grote uitdaging voor wetenschappers en computerdeskundigen. Het vreet namelijk rekentijd.
(Bron: Wikipedia)
Maar nu hoeft dat allemaal niet meer, want het maximaal aantal mogelijke decimalen is bereikt: 10 biljoen!
Japanse wetenschappers van het Prime Math Lab aan de Universiteit van Kyoto zeggen negentig dagen aan het record te hebben gewerkt. Zij gebruikten een netwerk van aan elkaar gekoppelde desktopcomputers (grid) en een 2TB database. En het is ze gelukt. Tevens is bewezen dat het niet meer mogelijk is om meer decimalen achter de komma te bepalen. Nieuwe recordpogingen zijn dan ook jammergenoeg niet meer mogelijk.
Bron: http://www.skindo.nl/nieuws-en-algemeen/450-pi-record10-biljoen-cijfers-achter-komma
Maar verdere recordpogingen hoeven niet meer, want het maximaal aantal mogelijke decimalen is bereikt: 10 biljoen!
Recordpogingen
Een Amerikaan en een Japanees hadden het oude record in handen, volgens eigen zeggen hadden ze het getal pi berekend met een nauwkeurigheid van vijf biljoen (5.000.000.000.000) cijfers achter de komma. Daarmee was het record van een Franse softwaredeskundige, verbroken. Die kwam niet verder dan 2,7 biljoen cijfers achter de komma.
Pi
Het getal π, soms geschreven als pi, is een wiskundige constante, met in decimale notatie de getalswaarde 3,141592... Deze waarde is de verhouding van omtrek en diameter van een cirkel. Het uitrekenen van zoveel mogelijk decimalen achter de komma was jarenlang een grote uitdaging voor wetenschappers en computerdeskundigen. Het vreet namelijk rekentijd.
(Bron: Wikipedia)
Maar nu hoeft dat allemaal niet meer, want het maximaal aantal mogelijke decimalen is bereikt: 10 biljoen!
Japanse wetenschappers van het Prime Math Lab aan de Universiteit van Kyoto zeggen negentig dagen aan het record te hebben gewerkt. Zij gebruikten een netwerk van aan elkaar gekoppelde desktopcomputers (grid) en een 2TB database. En het is ze gelukt. Tevens is bewezen dat het niet meer mogelijk is om meer decimalen achter de komma te bepalen. Nieuwe recordpogingen zijn dan ook jammergenoeg niet meer mogelijk.
Bron: http://www.skindo.nl/nieuws-en-algemeen/450-pi-record10-biljoen-cijfers-achter-komma
dinsdag 15 maart 2011
Onderschat dikkerts niet
Ik ben geen voorstander van geweld. Ik heb er zelfs een hekel aan, zo erg zelfs dat ik een jaartje geleden met gevaar voor eigen leven tussen twee bijna vechtende volwassen mannen sprong en ze 10 minuten uit elkaar wist te houden, totdat ze het opgaven. Een en ander gebeurde in het drukke centrum van een middelgrote stad in het westen van ons vredelievende landje. Saillant detail: de terrasjes waren afgeladen, maar niemand stond mij bij, men had het te druk met de biertjes, cappucino's en wellichtnog met de mobieltjes-met-camera. Misschien sta ik nog ergens op YouTube, want elkaar op video vastleggen doen we liever dan elkaar helpen (herinnert u zich de de spraakmakende Scheveningse dakmoord nog? http://www.youtube.com/watch?v=bynd1jv45cg).
Anyway, daar moest ik aan denken toen ik de onderstaande video op internet zag. Een ietwat fors uit de kluiten gewassen jongen (ok, zeg maar gerust: moddervet) wordt tot op het bot getreiterd door een minder uit de kluiten gewassen ettertje van wie de hersenmassa in dezelfde verhouding staat als zijn vetmassa ten opzichte van zijn tegenstander. Het ettertje in kwestie scheldt de de goedaardige lobbes uit, stompt hem en vergeet in zijn enthousiasme en overmoed dat, als massa nueenmaal in beweging komt, het ook moeilijk tegen te houden is. Als het ventje natuurkundeles krijgt zal hem dat wel duidelijk worden, zijn eerste practicum heeft hij er in ieder geval al op zitten.
Geniet van de onderstaande video.
Je kunt helaas geen Facebook vriendjes meer worden met hem, Facebook vindt dat ie al te veel vriendschaps verzoekjes heeft. Populariteit heeft zijn grenzen.
Anyway, daar moest ik aan denken toen ik de onderstaande video op internet zag. Een ietwat fors uit de kluiten gewassen jongen (ok, zeg maar gerust: moddervet) wordt tot op het bot getreiterd door een minder uit de kluiten gewassen ettertje van wie de hersenmassa in dezelfde verhouding staat als zijn vetmassa ten opzichte van zijn tegenstander. Het ettertje in kwestie scheldt de de goedaardige lobbes uit, stompt hem en vergeet in zijn enthousiasme en overmoed dat, als massa nueenmaal in beweging komt, het ook moeilijk tegen te houden is. Als het ventje natuurkundeles krijgt zal hem dat wel duidelijk worden, zijn eerste practicum heeft hij er in ieder geval al op zitten.
Geniet van de onderstaande video.
Je kunt helaas geen Facebook vriendjes meer worden met hem, Facebook vindt dat ie al te veel vriendschaps verzoekjes heeft. Populariteit heeft zijn grenzen.
maandag 31 januari 2011
De leukste winkelstraat in Nederland
Onlangs las ik een klein berichtje (http://www.nu.nl/lifestyle/2436193/leukste-winkelstraat-in-leeuwarden.html) over een trotse winkelstraat. Deze winkelstraat was uitgeroepen tot de leukste winkelstraat in Nederland. Maarliefst der-tig-dui-zend mensen hadden gestemd op deze kleine maar "o zo gezellige" straat in Leeuwarden. Nu ken ik wel meer winkelstraatjes in Nederland, ik hou namelijk enorm van shoppen (en dat terwijl ik geen vrouw of homo ben), en hoewel de Kleine Kerkstraat er op zich wel gezellig uitziet, kreeg ik nou niet het gevoel dat ik hiervoor speciaal naar Leeuwarden zou komen. Dus waarom zou deze winkelstraat boven de concurrerende winkelstraten in gansch ons land gekozen moeten worden? Was de voorselectie zo belabberd of was er iets anders aan de hand?
Ik herinnerde me ineens een e-mail die ik kreeg van een vriend van mij. In de mail verzocht hij me om voor de een of andere verkiezing, te stemmen op iemand die hij goed kende. Niet dat ik enige relatie had met deze deelnemer, of zelfs maar enige affiniteit met het onderwerp in kwestie, ik ging braaf naar de site en gaf mijn stem. Noem het plichtsbesef tegenover je vrienden, noemt het "toch ergens bij willen horen", whatever.
En omdat we op het internet gek zijn op nieuwe termen (ook goed voor de bullshit-bingo, ga ik binnenkort eens wat over schrijven), dan ook maar gelijk een naampje bedacht: mob-voting. Afgeleid van een flash mob: "een (grote) groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. Flashmobs worden veelal georganiseerd via moderne communicatiemiddelen zoals het internet." (http://nl.wikipedia.org/wiki/Flashmob). In dit geval: een grote groep mensen die plotseling gaat stemmen om een of ander persoon of onderwerp en daarna weer snel uiteen valt. Allemaal snel georganiseerd via social networks (vrienden van vrienden van vrienden, voor zover je Hyves vrienden ook echt vrienden zijn), mail, sms, en andere kanalen.
En zo kan het zijn dat de verafgelegen kleine Kleine Kerkstraat in Leeuwarden, een eenvoudige winkelstraat waarvan er honderden in ons land zijn, de "leukste" winkelstraat van ons land wordt.
Leuk is het zeker, de manier waarop deze verkiezing is gewonnen. En nog leuker zal het worden als heel Nederland iedere zaterdag naar het noorden trekt om in deze winkelstraat boodschappen te gaan doen. Mob-shopping is pas echt leuk.
Ik herinnerde me ineens een e-mail die ik kreeg van een vriend van mij. In de mail verzocht hij me om voor de een of andere verkiezing, te stemmen op iemand die hij goed kende. Niet dat ik enige relatie had met deze deelnemer, of zelfs maar enige affiniteit met het onderwerp in kwestie, ik ging braaf naar de site en gaf mijn stem. Noem het plichtsbesef tegenover je vrienden, noemt het "toch ergens bij willen horen", whatever.
En omdat we op het internet gek zijn op nieuwe termen (ook goed voor de bullshit-bingo, ga ik binnenkort eens wat over schrijven), dan ook maar gelijk een naampje bedacht: mob-voting. Afgeleid van een flash mob: "een (grote) groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. Flashmobs worden veelal georganiseerd via moderne communicatiemiddelen zoals het internet." (http://nl.wikipedia.org/wiki/Flashmob). In dit geval: een grote groep mensen die plotseling gaat stemmen om een of ander persoon of onderwerp en daarna weer snel uiteen valt. Allemaal snel georganiseerd via social networks (vrienden van vrienden van vrienden, voor zover je Hyves vrienden ook echt vrienden zijn), mail, sms, en andere kanalen.
En zo kan het zijn dat de verafgelegen kleine Kleine Kerkstraat in Leeuwarden, een eenvoudige winkelstraat waarvan er honderden in ons land zijn, de "leukste" winkelstraat van ons land wordt.
Leuk is het zeker, de manier waarop deze verkiezing is gewonnen. En nog leuker zal het worden als heel Nederland iedere zaterdag naar het noorden trekt om in deze winkelstraat boodschappen te gaan doen. Mob-shopping is pas echt leuk.
Abonneren op:
Posts (Atom)