Ik merkte het al jaren geleden, bij een bezoek aan het openlucht museum in Arnhem. Ik was daar met een vriendin. We liepen door het park, tussen de oude boerderijtjes en dorpjes, genietend van de romantische oud Hollandsche sfeer. Zo'n sfeer die je in Anton Pieck plaatjes terugvindt, maar een wat realistischer karakter heeft dan in de Efteling aan de bezoeker wordt opgedrongen.
Anyway, we liepen nietsvermoedend een tentoonstelling in van interieurs door de jaren heen, toen het me opviel: ik was weer terug in mijn jonge jaren. Het interieur leek wel overgenomen uit het huis van mijn lievelingsoom en dito tante uit die tijd. Het onvervalsde 70-er jaren psychedelisch behang, de vele ronde vormen van schreeuwend oranje, groene en bruine kleuren, waarnaar je uren kon staren. De typische chromen bolletjes lampen, het rookglas in de lampen en tafels, de spots met reflector gloeilampen, en zelfs het koffie apparaat, een echte, van Douwe Egberts punten gespaard, leken wel met de teletijdmachine direct uit het verleden te zijn overgezapt. Ze waren modern voor die tijd, mijn oom en tante, heel "Amerikaans".
Toen, op dat moment, realiseerde ik me dat ik oud was. Ik werd het niet, maar ik was het al. Een interieur dat voor mij vertrouwd was terugvinden in een museum, dat is een teken dat een belangrijk deel van je leven, je jeugd, oud genoeg is om het veilig te stellen tegen de vergetelheid door het een plek in een museum te geven.
De eerste tekenen van mijn ouder worden waren trouwens al van een flink aantal jaren geleden, bedenk ik mij nu. Als "ze" je "meneer" gaan noemen en je gaan vousvoyeren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vousvoyeren) zou je dat eigenlijk al als een eerste teken moeten zien. Vousvoyeren klinkt in eerste instantie vlijend, het lijkt alsof men je ineens serieus gaat nemen, maar schijn bedriegt; de spreker vindt je oud en schept zo afstand. Dat had ik toen al moeten weten. Tuurlijk, ik chargeer wat, maar toen iemand mij laatst zei dat ik van "middelbare leeftijd" was, deed dat toch pijn. Net als toen een nichtje tegen me zei dat ik de woorden "vet" en "cool" maar beter niet kon gebruiken, omdat dat taal was die was voorbehouden voor haar generatie. En dan doe je je best om bij te blijven, als oudere jongere.
Later realiser je je dat de afstand weer een stuk groter is geworden wanneer men de typetjes van Jiskefet (goeiesmorgens, heeren van het goeie leven) niet meer herkent. En dat de men geen idee heeft wie Prof. Dr. Ir. Akkermans ook alweer was. En dat in verkiezingstijd! Soms mis ik van Kooten en de Bie echt, ze maakten verkiezings- en formatietijd, vooral bij een langdurige moeilijke bevalling zoals die in 2010, enigszins dragelijk.
Ik wordt sentimenteel merk ik (weer een kenmerk van het ouder worden?). Misschien had ik het wel zelf kunnen zien aankomen; ik betrap me erop dat ik wel erg regelmatig kijk naar oude series op YouTube. "The streets of San Fransisco", "Magnum", "Are you being served"... Ik merk dat steeds meer van de acteurs daarin nu wel erg oud of erg dood zijn.
Ze zeggen weleens dat de belevingswereld van bejaarden steeds beperkter wordt; de kijk op de wereld vernauwt zich tot wat tussen 7 en 10 op televisie verschijnt, wat in de recreatieruimte wordt beroddeld en wat het bezoek met zich meebrengt.
Zou mijn leven zich stilaan hebben vernauwd tot oude filmpjes op YouTube en mijmeren over typetjes uit het verleden en jaren '70 interieurs?
Zou dit dan toch de langverwachtte midlife crisis zijn? Maar ik voel nog geen behoefte aan een Porsche of Harley en ik heb mezelf ook nog niet betrapt op het maken van avances richting het secretariaat. En eigenlijk ben ik best wel tevreden met mijn leventje tot nu toe.
Ach, je bent zo oud als je je voelt. En nu de jaren '70 weer herleven in interieur en kleding, begin ik mijzelf weer thuis te voelen. En zo zullen de jaren '80 ook wel weer als "retro" terugkomen. En daarna de jaren '90 waarin de samenleving de Krasse Knar ook wel weer zal leren herwaarderen.
En tegen de tijd dat het uit de mode is om de oude jaren te laten herleven en "retro" op zich ook weer uit de mode is, ben ik waarschijnlijk zo seniel geworden dat het me allemaal niets meer kan schelen.
Ik mag dus niet zeuren, hoewel dat zeuren nu juist wel een van de kenmerken is van ouderen. En dat raakt nooit uit de mode.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten